Het menselijk leven is een voortdurende route. En emoties lijken de mens te leiden in de route die wij als mensen gedurende ons leven afleggen. Het menselijk leven is een voortdurende route op weg naar … Ja, naar wat? En daar doet zich een bijzonder fenomeen in voor. Enerzijds kennen we uit het werk van Paul Watzlawick de aandacht voor: ‘Wie wirklich ist die wirklichkeit’ waarin de waarheid van sociale omgang gerelativeerd wordt en aan de andere kant kennen we de ‘selbst erfüllende prophezeiungen’ of in het Engels misschien beter bekend als ‘the self fulfilling prophecy’. Waar we het hier in wezen gewoon over hebben is een cirkelredenering. Het individuele emotionele landschap valt principieel ten prooi aan deze circulariteit. En daarmee raken we hier ook aan een grens van een aspect van vrijheid. Wat in de weg staat aan een beetje zinvol reflecteren op dit onderwerp is, dat het zo gruwelijk moeilijk is om het eigen emotionele landschap te zien dan wel te doorzien.
Dit betekent dat het voor een bestuurder van belang is, de rationaliteit van emoties zo goed mogelijk te doorgronden. Hetgeen vooronderstelt dat je van jezelf weet, ‘hoe je er in staat’ en dat je je daarna minimaal eigen hebt gemaakt open te staan hoe de ander gemotiveerd wordt. En je realiseren dat er sprake kan zijn van – met een technisch statistische term – interactie-effect wanneer dit even niet lijkt te lukken. Dit is behoorlijk complex omdat het eigen-zelf in het spel is. In wezen gaat dit om het goed doorgronden van menselijke basis behoeften als zekerheid, het gevoel waardevol te zijn, het gevoel van verbinding met belangrijke anderen en meer.
Kan iemand mij helpen met hoe werkt, voor wat betreft vertrouwen? Waarom is het zo moeilijk om in vertrouwen het leiderschap vorm te geven? Of nauwkeuriger gesteld, waarom willen zo veel leiders op voorhand het eindresultaat gegarandeerd zien? Wat levert dàt op? Het levert in ieder geval mijns inziens een groep onbeweeglijke professionals op.